گوشه گیری در کودکان
گوشه گیری در کودکان پدیده ای شایع است که می‌تواند آنها را از مراحل رشد طبیعی شان دور سازد. معمولا بچه ها در روابط خود بی پروا عمل می‌کنند اما در شرایط غیر آشنا نمی‌توانند به درستی عمل کنند و ممکن است همین امر سبب سرخوردگی آنها شود. اما کم حرفی و گوشه گیری در کودکان نشانه چیست؟ دلایل مختلفی در بروز این مشکل وجود دارد که با کمک روانشناس می‌توان به رفع آن کمک کرد. برای دریافت مشاوره کودک کلیک کنید.
منبع: گوشه گیری در کودکان
برای دریافت مشاوره در زمینه گوشه گیری در کودکان می توانید با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی آواژه از طریق شماره 02191002360 و یا از طریق تلفن های ثابت منزل با شماره 9099070354 تماس حاصل نمایید.
گوشه گیری در کودکان چیست؟
بچه ها در برهه ای از زندگی خود شروع به فاصله گرفتن از جمع می‌کنند و دیگر شور و نشاط سابق را ندارند. معمولا در ابتدا دلیل گوشه گیری کودکان مشخص نیست و موقت به نظر می‌رسد ولی می‌تواند جنبه های دیگر زندگی کودک را تحت تاثیر قرار دهد.
گاهی سبک فرزند پروری خانواده یا روش تعامل آنها با کودک موجب این رفتار در آنها می‌شود. برخی از کودکان به صورت ذاتی سطح انرژی پایین تری نسبت به بقیه دارند؛ اما انزوا و دوری گزینی عامدانه از جمع، با صفات شخصیتی متفاوت است. و حتی می‌تواند به مرور بر کودک تاثیر بگذارد.
بچه ها شخصیتی مستقل از دوستان یا خواهر، برادرهای خود دارند. پس بهتر است در معاشرت با آنها دقت کنید و به حالات آنها اهمیت دهید. در این مقاله تمامی جوانب گوشه گیری کودکان را توضیح داده ایم. برای کسب اطلاعات بیشتر تا انتهای مقاله همراه ما باشید.
برای آشنایی با نشانه های کودک خجالتی کلیک کنید.
علل شکل گیری گوشه‌گیری در کودکان چیست؟
گاهی بعد از یک اتفاق در زندگی کودک مثل طلاق والدین، آزارجنسی، مشکلات تحصیلی و … او منزوی می‌شود. و ممکن است که این شرایط موقت یا دائمی باشد. گوشه گیری در کودکان ممکن است به دلیل سرزنش ها و تحقیر شدن دائمی توسط والدین باشد. در بعضی موارد خود کودک به دلیل شرایط اقتصادی و اجتماعی خانواده، از اعتماد به نفس کافی برخوردار نیست و ترجیح می‌دهد از جمع فاصله بگیرد. به دلیل یک نقص جسمانی توسط همسالان مورد تمسخر قرار می‌گیرد و دوستان خود را از دست می‌دهد.
کمبود مهارت های اجتماعی برای پیدا کردن دوست و همبازی، می‌تواند کودک را گوشه گیر کند. و این مورد می‌تواند به خوبی اهمیت هوش هیجانی در کودک را بازگو کند. به دلیل عدم حضور آنها در مکان هایی که همسالان شان هستند یا بازی کردن با افراد غیر همسن کودکان تعامل کردن را نمی آموزند.
ادامه دار شدن پدیده دوست خیالی بعد از سن مدرسه آنها را از اجتماعی شدن باز میدارد. کودکان آینه رفتار والدین هستند و ممکن است این دوری از دیگران، یک رفتار اکتسابی از والدین باشد. مشکلات رفتاری و یادگیری مثل خوانش پریشی، اختلالات طیف اوتیسم، بیش فعالی و اختلال تکانشگری می‌تواند تشدید کننده گوشه گیری باشد. توجه به عوامل ارثی و ژنتیکی نیز حائز اهمیت است.
علائم و نشانه های گوشه گیری در کودکان
این کودکان معمولا اضطراب زیادی را تحمل می‌کنند. ناخن جویدن و شب ادراری در آنها دیده می‌شود. اختلال در خواب یکی دیگر از علائم گوشه گیری در خواب است. معمولا ارتباط آنها با اشیا و اسباب بازی ها بیشتر است و از حضور در جمع ها خودداری می‌کنند. یکی از دلالیل به وجود آمدن آسم دوران کودکی ،انزوا در این سنین است. آنها بسیار کم حرف هستند و در بعضی موارد احساسات خود را با خشم بروز می‌دهند.
آمار این اختلال در پسران در مقایسه با دختران بالاتر است. و این دسته از کودکان در مواجه با موقعیت های دشوار، بیشتر ترسو و وابسته به دیگران هستند. ممکن است بعد از مدتی به اختلال اضطراب اجتماعی دچار شوند و در مکان های عمومی و شلوغ احساس امنیت نکنند. طرد شدن از طرف همسالان مورد دیگری است که کودکان گوشه گیر با آن روبرو می‌شوند.
احساس ناکارآمدی و بی کفایتی، گوشه گیری در کودکان را تشدید می‌کند. آمارها نشان دهنده رابطه بین عملکرد تحصیلی با گوشه گیری اجتماعی است. بنابراین توجه به وضعیت تحصیلی کودکان به آنها در حل این مشکل کمک کننده است.
نقش خانواده در گوشه گیری کودکان
با توجه به ادامه دار بودن این اختلال در بزرگسالی بهتر است هرچه زودتر این مشکل ریشه یابی و حل شود. خانواده اولین نهادی است که می‌تواند کودک را یاری دهد. برای او فضایی امن و حمایت کننده فراهم کنید و اجازه بدهید کودک با شما احساس راحتی کند. احساسات خود را بیان کنید و انتقاد پذیر باشید. به او برای حضور در محیط های اجتماعی کمک کنید. از او در مقابل اظهار نظرهای دیگران مراقبت کنید و برای انجام کارهای خود با او مشورت کنید و کمک بخواهید.
این کار باعث افزایش حس کارآمدی و اعتماد به نفس در او خواهد شد. به او برای انجام کارهایش انگیزه بدهید و تشویقش کنید. این راهکار ها نه تنها مشکل گوشه گیری در کودکان را برطرف خواهد کرد بلکه از بروز عوارض احتمالی در آینده نیز جلوگیری می کند. دست از سرزنش کردن او بردارید؛ و کودک را با دیگران مقایسه نکنید. در صورت لزوم با مسئولین مدرسه صحبت و از یک مشاور کمک بگیرید.
برای آشنایی عوارض و راه های جایگزین با داد زدن سر کودک کلیک کنید.
درمان گوشه‌گیری در کودکان
بهتر است در ابتدا این نکته را در نظر بگیرید که چه مدت است که کودک با این مشکل دست و پنجه نرم می کند! آیا این یک مشکل موقت است یا او از ابتدا به همین شکل رفتار می‌کرده است؟ پاسخ به این سوالات به شما برای قدم اول درمان کمک می‌کند. می‌توانید با خود او در این مورد صحبت کنید و اگر با شما همکاری نکرد از یک متخصص کمک بگیرید. با مسئولین مدرسه، مهد کودک یا خانواده و … صحبت کنید؛ تا مطمئن شوید این رفتار او موقعیتی نیست.
قدم بعدی برای درمان گوشه گیری در کودکان، اطمینان از سلامت جسمانی است. تا حد امکان از درمان دارویی خودداری کنید مگر در شرایط حاد. به بیماری های همزمان نیز توجه کنید. معمولا روش درمانی گوشه گیری، شناختی-رفتاری است که به تغییر افکار و باورهای کودک می‌پردازد. روان درمانی و بازی درمانی روش های موثر دیگری هستند که به این کودکان کمک می‌کنند.
سخن پایانی
هیچ یک از کودکان از بدو تولد گوشه گیر و خجالتی نیستند. یک اتفاق یا شرایط ویژه می‌تواند آن ها را در موقعیت سختی قرار دهد و از رسش طبیعی محروم کند. آنها مانند بزرگسالان نمی‌توانند از پس مشکلات به تنهایی بر آیند و نیاز به مراقبت بیشتری دارند. بهتر است توجه بیشتری به نشانه ها داشته باشیم. و در مواجه با کودکان منصفانه تر عمل کنیم. فرصت اشتباه کردن را از آنها نگیریم و زمان بیشتری به آنها بدهیم. کمک از روانشناس را نیز جدی بگیرید.
برای دریافت مشاوره در زمینه گوشه گیری در کودکان می توانید با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی آواژه از طریق شماره 02191002360 و یا از طریق تلفن های ثابت منزل با شماره 9099070354 تماس حاصل نمایید.
سوالات متداول
علت گوشه گیری کودکان در مدرسه چیست؟
دلایل مختلفی از جمله افت تحصیلی، ناتوانی در پیداکردن دوست، تمسخر توسط همسالان و … اتفاق بی‌افتد.
راه های درمان گوشه گیری کودکان چیست؟
حمایت از طرف خانواده و کمک از یک مشاور می‌تواند بهترین روش های درمانی باشند.
بهترین روش برخورد با کودک گوشه گیر چیست؟
رفتاری حمایتگر و صبور می‌تواند به کودک منزوی اطمینان خاطر دهد.